Vandaag man en paard. Blaming & shaming kun je het ook noemen. Voorbeelden hoe het niet moet. De afgelopen maanden heb ik onderzoek gedaan naar het gebruik van social media onder grote schildersbedrijven. Daarbij kwam ik naast hele goede voorbeelden ook prachtige voorbeelden tegen hoe het dus niet moet.
Zoals dat grote vastgoedonderhoudsbedrijf dat een grote renovatie deed in Hellevoetsluis. Die renovatie haalde de regionale pers. Ik ken de casus niet van dichtbij en heb het betreffende bedrijf altijd bewonderd om zijn offline marketing Dit gaat even helemaal mis dankzij een bewoonster die wat op Facebook plaatste. Andere bewoners haken in en opeens gaat het ‘viral’, de heilige graal van social media. Alleen wel een negatieve ‘viral’ waarbij gelukkig voor het bedrijf de naam niet al teveel genoemd wordt. Al kan ik me niet voorstellen dat de betreffende opdrachtgever hier blij mee was.
Bij de beesten af
Of het geval van dat schildersbedrijf in het oosten van het land dat materiaal én manschappen leverde om een kinderboerderij op te knappen. Wat heel hoog gewaardeerd werd op Facebook. Alleen zat het bedrijf niet op Facebook. Alle mogelijke commentaren en likes konden dus niet aan het bedrijf toegekend worden. Dat verhaal wilde ik u graag vertellen; kon ik het niet meer terugvinden… Al zoekende vond ik ‘gelukkig’ onder andere deze bekende onderneming die vrijblijvend een dierenasiel hielp. De onderneming zit alleen niet echt op Facebook. Kijk maar: ‘unofficial page’. U hebt wel gelijk een gratis tip over wat voor content het goed doet: dieren.
Te commercieel
In de zoektocht naar het bedrijf dat een kinderboerderij geholpen had en zelf niet op Facebook zat, kwam ik ook zelfstandig ondernemers tegen die hetzelfde gedaan hadden. Emmertje verf en uren ter beschikking gesteld, maar geen Facebook-account. Daar begrijp ik dus helemaal niets van. Als je nu toch kosten gaat maken vanuit je bedrijf, waarom steek je dan niet wat extra tijd in het opzetten van een bedrijfsaccount zodat jouw naam gedeeld wordt? Het kan zelfs goede reviews opleveren! En wat die waard zijn, zal ik in een volgende blog uitleggen. Maar, laten we wel wezen: als je als bedrijf kosten maakt voor vrijwilligerswerk, doe je dat om een reden. Anders had je het net zo goed als anonieme particulier kunnen doneren. Maar misschien ben ik wel te commercieel…
Positieve voorbeelden
Graag wil ik deze blog wel positief afsluiten. Ter lering ende vermaeck heb ik daarom drie voorbeelden van hoe het ook kan. Dit zijn geen klanten van mij, sterker nog, ik heb geen van deze mensen ooit in werkelijkheid gesproken. Wel online uiteraard. De overeenkomst tussen hen is dat ze:
- zeer enthousiast zijn over social media
- ooit een keer gewoon begonnen zijn
- en het zijn blijven volhouden
- ik ze ken van hun social media uitingen
Kijk eens bij de volgende drie ondernemers en hopelijk levert het inspiratie op.
Masco Schilders uit Maastricht zit onder andere op Facebook Twitter Instagram Google+ Youtube
C.P.J. Geervliet uit Haarlem zit onder andere op Facebook Twitter LinkedIn Instagram Pinterest
Tien SGA uit Huizen zit onder andere op Facebook Instagram
Eigen stijl
Ze zijn zeer verschillend, maar hebben ieder zo hun eigen stijl. Bij de een is de website wat mooier, bij de ander zijn de foto’s weer wat gestileerder en ze maken allemaal nog wat foutjes zoals ik ze in mijn vorige blog omschreven heb.Zoals Albert Einstein echter al zei: ‘Iedereen die nooit een fout heeft gemaakt heeft nooit iets geprobeerd.’
O ja, en er zijn nog veel meer bedrijven goed bezig hoor. Maar er is nog een wereld te winnen. Gelukkig voor u. En voor mij.
Een gedachte over “Man en paard. Blaming & shaming”